Ze vertelde over hun missie om ervoor te zorgen dat er verwondering ontstaat. Over dat kunst belangrijk is omdat het je leert dat andere mensen met andere ogen kijken. Over de verantwoordelijkheid die ze voelen om iedereen een positief kijktrauma mee te geven: dat moment dat je je ogen niet meer vertrouwt.
Het klonk me als muziek in de oren, maar ik vond het grote woorden. De grote zaal en de washokken aan de linkerkant deden me niet zo veel. Marlène Dumas, Fiona Banner, in de gang links hingen foto’s die ik nog eens op mijn gemakje wilde bekijken – zou het zwarte gat van Anish Kapoor ook te zien zijn? Daar was ik wel benieuwd naar. Ik wilde graag alles zien in de veel te korte tijd die we hadden en dwaalde enigszins onrustig rond.
Tot *BAM* Vertigo me greep. In eerste instantie deden mijn ogen pijn, daarna was ik gefascineerd. Puzzelstukjes vielen op hun plek. Met dit werk van Kapoor begon het, en net voordat de tijd om was kon ik me verliezen in Wedgework III van James Turrell. Het heeft geen zin om uit te weiden over de werken of hun effect. Je moet ze beleven. Voor mij zijn ze genoeg om opnieuw af te reizen naar Tilburg. Ga met me mee.
