Een stille wandeling in november. Het pad slingert door de hei. Op sommige plekken voel je even frisse lucht langs je benen strelen en je rilt. Opkomende witte wieven tussen de bomen die zich als een kraag aftekenen tegen de avondlucht. Je ruikt de stervende natuur, die zich voorbereidt op nieuw leven in het voorjaar. Her en der klinkt een laatste vogel, maar verder is het ritme van je eigen voetstappen het enige geluid.
In het moment, volledig bewustzijn, beleving, dasein – hoe je het ook wilt noemen, het heeft volgens mij met al je zintuigen te maken. Actief. Hoeveel houd ik daar nog van over als ik mijn telefoon erbij pak om dit moment te reduceren tot een foto?
