Het was op een zondagmiddag in de zomer van 2015. We stonden in een kring in een klooster in Duitsland en zongen Taizé-liederen. Een beetje onwennig was het wel. Tegelijk werd het een herinnering om mijn leven lang mee te dragen.
Mijn vader nam een folder mee waar een gedicht op stond, volgens mij hangt het nog steeds op zijn kantoor. Ik denk dat ik het ga overschrijven en ingelijst aan mijn coach geef, als het coachtraject straks afgelopen is.
We bespraken worstelingen en verlangens, teleurstellingen en behoeften, ze zei: “Gods liefde heeft geen haast” en liet me zien hoe het leven gevormd wordt door seizoenen van wortelen, groeien en bloeien.
Gebet (aus Südafrika)
Lass mich langsamer gehen, Gott.
Entlaste das eilige Schlagen meines Herzens
durch das Stillewerden meiner Seele.
Lass meine hastigen Schritte stetiger werden
mit dem Blick auf die Weite der Ewigkeit.
Gib mir inmitten der Verwirrung des Tages
die Ruhe der ewigen Berge.
Löse die Anspannung meiner Nerven und Muskeln
durch die sanfte Musik der singenden Wasser,
die in meiner Erinnerung lebendig sind.
Lass mich die Zauberkraft des Schlafes erkennen, die mich erneuert.
Lehre mich die Kunst des freien Augenblicks.
Lass mich langsamer gehen,
um eine Blume zu sehen,
ein paar Worte mit einem Freund zu wechseln, einen Hund zu streicheln,
ein paar Zeilen in einem Buch zu lesen.
Lass mich langsamer gehen, Gott,
und gib mir den Wunsch,
meine Wurzeln tief
in den ewigen Grund zu senken,
damit ich emporwachse
zu meiner wahren Bestimmung.
Dit deelde ik in Impressie 06. Klik hier voor alle Impressies.
