Jarig in een harde lockdown. Mijn zusjes waren jarig tijdens de intelligente lockdown. Wat is erger? Niks erg. Ik huil wel weer een keer om andere dingen. (Soms heb ik dat, dat de tranen dagenlang hóóg zitten. Stress. Ruzie. Donkere dagen na kerst. Eenzaam gevoel (zoals altijd op oudjaarsdag). Kamp Moria en zoveel meer ellende op de wereld. De autobiografie van Clara Asscher-Pinkhof. Teleurstelling. Hormonen. Volstoppen en opkroppen.) Maar vandaag ben ik jarig en dat betekent de hele middag bakken en koken en een mooie natuurfilm uitzoeken voor vanavond. Of spelletjes doen. Geniet. Zing. Leef. Niet van mijn gedachten alleen — niet van mijn prestaties alleen — niet van mijn zelfvertrouwen alleen, maar leef van elk woord dat uit de mond van God komt. Dagelijks.
