Een camera. Het doel iets te vinden, zonder bij voorbaat te weten wat.
Ook al ken je de plek op je duimpje – je hebt de overtuiging dat er iedere keer weer iets te ontdekken valt.
Twee poezen cirkelen om je benen.
Zijn het de knoppen van die plant? De knopschubben vouwen nu nog zo prachtig over elkaar heen.
Nee – dat wil niet echt met de macrolens. Had je misschien toch alleen met je favoriete 135mm-lens naar buiten moeten gaan?
Op het moment dat de wolkenlucht de zon even laat zien, zie je het. Schitteringen tussen de jonge aanwas van de sedum.
Nu begint de worsteling met de frisse wind en het enige wat je nu nodig hebt: de zoeker van de camera. Want de camera heeft een defect waardoor de verbinding met het schermpje verbroken is.
De wind waait tussen je oog en de zoeker. ’t Is ook alleen het linkeroog, waar je op vertrouwt. Het duurt niet lang of er prikken tranen. Gebukt en gehurkt. Echte macrofotografie schijn je trouwens niet eens uit de losse pols te kunnen doen. Ksst, kat, ga weg!
Pfft. Is het in deze omstandigheden wel mogelijk om contemplatief te fotograferen?
De spiegel in de camera werkt nu wel heel letterlijk.
Er parelt wat op je wangen en er parelt wat op de aarde.
Wanneer is een foto van een druppel geslaagd? Als de reflectie scherp is – of de omtrek helder – of als het een impressionistische vertolking wordt van het oppervlak waar het aan kleeft?
Toen je de tuin betrad zag je dat de wilgen vandaag misschien ook een optie waren. Nu kruipt er achter je rug een donkere lucht omhoog, merk je dat?
De stralen van de zon zoemen warmte. Er schittert goud in de lucht en de honingbijen zien het ook.
Maar de bijen voelen eerder dan jij dat de donkere lucht een regenbuitje huisvest. Eén voor één druppelen ze onder de bloeiende wilgenhaag hun veilige vesting binnen.
De Gatherhof is een educatie- en natuurtuin die mijn vader in 2018 heeft aangelegd. Altijd open, iedereen is welkom. Volg jij de Gatherhof al op Instagram of op Facebook?
