Eerder schreef ik over resoneren. Inspiratie ligt in het verlengde van dat gevoel wat vooral ontstaat dankzij herkenning. Inspiratie begint misschien wel met resonantie.
Als ik ’t over inspiratie heb, bedoel ik trouwens iets anders dan Pinterestplaatjes prikken.
De zintuigen – daar begint het mee. Iets zien, horen of voelen. Als iets mijn aandacht trekt en als het vervolgens blijft haken – dat is stap twee. Het mooiste is als het een plekje vindt op de bodem van mijn bestaan. Als het met zekere regelmaat boven komt drijven en ik steeds opnieuw herinnerd wordt aan deze woorden, dit beeld, deze muziek, dit idee, dit gevoel… Dan kan het iedere keer nieuwe lessen met zich meebrengen en dan is het steeds opnieuw voedsel voor mijn ziel.
Dat is inspiratie.
Een concreet voorbeeld? Goed, een concreet voorbeeld van zo’n inspiratiebron.
Gebet (aus Südafrika) Lass mich langsamer gehen, Gott. Entlaste das eilige Schlagen meines Herzens durch das Stillewerden meiner Seele. Lass meine hastigen Schritte stetiger werden mit dem Blick auf die Weite der Ewigkeit. Gib mir inmitten der Verwirrung des Tages die Ruhe der ewigen Berge. Löse die Anspannung meiner Nerven und Muskeln durch die sanfte Musik der singenden Wasser, die in meiner Erinnerung lebendig sind. Lass mich die Zauberkraft des Schlafes erkennen, die mich erneuert. Lehre mich die Kunst des freien Augenblicks. Lass mich langsamer gehen, um eine Blume zu sehen, ein paar Worte mit einem Freund zu wechseln, einen Hund zu streicheln, ein paar Zeilen in einem Buch zu lesen. Lass mich langsamer gehen, Gott, und gib mir den Wunsch, meine Wurzeln tief in den ewigen Grund zu senken, damit ich emporwachse zu meiner wahren Bestimmung.
Als je mij langer volgt (en details onthoudt 😉 ) heb je dit Duitstalige gebed misschien al eens gelezen. Het kreeg bijvoorbeeld een plekje in Impressie 06. Daar schreef ik dat ik het voor het eerst las in 2015. Het waren toen de omstandigheden waardoor dit gedicht voor mij meteen een bijzondere lading kreeg. Later ging ik het beter lezen en merkte ik dat ik verlangde naar wat er beschreven wordt – wie niet, trouwens? Nog weer later probeerde ik een vertaling te maken (je hoort ‘m in de video, maar de Duitse versie is completer en mooier).
Al met al; op verschillende momenten kwamen woorden bovendrijven en met name de één na laatste strofe werd voor mij een praktische handleiding voor het vinden van rust. Het aaien van onze dieren doe ik dus altijd heel geïnspireerd 😉
Inspiratie is voedsel voor mijn ziel.
De kunst is om op tijd aan te voelen wanneer ik trek begint te krijgen. En – om nog even in de metafoor te blijven – ook aan te voelen in welk tempo ik moet eten en wanneer ik verzadigd ben. Met name als ik een tijdje droog sta, als ik aandacht heb gegeven aan de verkeerde dingen (en alles wat je aandacht geeft, groeit) dan kan ik daarna zo’n honger voelen naar inspiratie… En dan te gulzig van alles tot me nemen zodat ik overloop en er niets van beklijft. Niets dat de bodem van mijn hart raakt.
Ik bedenk me ineens iets. Waarom nu pas? Aan het eind van dit artikel.
Ik leg nu pas het verband met de blog over ‘Elke dag genoeg‘. Want daarin noemde ik óók inspiratie. Vertrouwen dat God de inspiratie zal geven, als voedsel, net als het manna voor de Israëlieten in de woestijn.
… genoeg om nog een tijdje over na te denken 🙂
Wat voor gedachten krijg jij als je nadenkt over inspiratie?
Kun je ook zo’n concreet voorbeeld noemen van wat jou inspireert?
