Kijk, het gaat best goed.
Toch werd ik er de afgelopen tijd weer mee geconfronteerd dat ik geen gelijkmatig persoon ben. Of: dat ik creatief ben. Of: dat een creatief leven toch écht bestaat uit ups en downs, ook al vloeide die flow zo lekker. Het kwam tot een soort mini-crisis vandaag, ten overstaan van veel lieve mensen (wat een zegen is het toch, dat mijn opleiding onder praktisch onderwijs valt), maar het was toch even een mini-crisis.
Ik denk aan de onbekende man die een paar weken geleden mijn hart stal toen een serieuze blik in zijn guitige ogen zijn goedbedoelde waarschuwing onderstreepte: “Maar dat blijft niet altijd zo!” na mijn verwonderde woorden over de schijnbaar onophoudelijke creatieve stroom.
’t Was een plaatjesklant in de winkel. Plaatjesklanten zijn mensen die ons opzoeken om plaatjes te ruilen voor het historische plaatjesboek, een spaaractie van de plaatselijke supermarkt.
Het is vooral faalangst, die de kop opsteekt nu er weer deadlines in zicht komen. Denk ik.
Stilte was een potentiële blogposttitel die ik vorige week al klaar had liggen. Want toen ervoer ik een soort stilte in mij. Stilte voor de storm, wellicht.
Als er flink gemorreld wordt aan plannen en ideeën, dan worden ze alleen maar sterker, toch?
Examen over twee maanden. Ik besef me dat ik tot nu toe amper over mijn afstuderen heb geschreven. Want ik wil pas iets laten zien als ik ’t heb. Tegelijk heeft vandaag me weer eens met de neus op het feit gedrukt dat erover praten megabelangrijk is. Voor mij en voor mijn proces (= synoniem).
Bijvoorbeeld over de vormgeving en constructie van mijn ambassade voor schoonheid. Een modulair object als vertrekpunt voor struintochten. De schoonheid in de schepping ligt immers klaar om gevonden te worden.
Tada. There it is.
Volgende week hoop ik een begin te maken met het fabriceren ervan, met hulp van werkplaatsassistenten op de academie.
Bloei in het bos: krentenboom en witte klaverzuring. Er ligt trouwens een rectificatie te wachten op dit moment: deze foto van een krent. In de podcast Bloeiende woestijn ging ik op zoek naar een bloeiende krent, in de veronderstelling dat ik die bij Zwolle had zien bloeien. De zoektocht was vergeefs en bij nader inzien waren die bloesembomen langs de snelweg waarschijnlijk sleedoorns.
Einde van de stilte.
Dus. Gesprek. Wie wil?
