Een verhaal

Is het niet bijzonder gepast om na een blog met de titel ‘Stilte’ een tweeënhalve week durende blogstilte te laten vallen? Het was máár ruim tweeënhalve week. Vast druk met andere dingen.

Vorige week donderdagavond ging ik op pad om de pluizenbollen van de paardenbloemen vast te leggen. Hoef ik niet ver voor te lopen. In de buurt zitten er een aantal weilanden vol mee. Super. Maar ik had in m’n hoofd dat ik naar die bepaalde plek zou gaan.

Een paar dagen eerder stond ik daar met mijn zusje te genieten van het uitzicht. De zon ging richting de horizon. Ik ging door mijn knieën en toen ontdekte ik dat de rand van het hek precies de zon uit mijn ogen hield. Nu zag ik een prachtige lichtval door de bomen aan het andere eind van de bloemenzee. Het licht is zó zacht wanneer er ook wolken in de avondlucht drijven.

Ook al werden de zonnestralen donderdag tegengehouden door een sponzige deken, toch maakte het dat die ervaring me weer naar dezelfde plek trok. Ook al staan er in onze tuin óók genoeg pluizenbollen.

Pas na een paar honderd meter herinnerde ik mijn basisregel voor struinen. Als je gaat struinen, dan moet je je zintuigen blijven gebruiken. Ook al heb ik een doel – deze keer: de paardenbloemenzee – misschien komt er ongedacht een ander antwoord op mijn pad.

Ik raak inmiddels zo gewend aan het struinen, dat ik het moeilijk vind om stevig door te wandelen. Terwijl dat juist gezond is, snap je. Gezondheidswandelen doe ik dan maar liever als het begint te schemeren, als de kleuren in elkaar overlopen en er steeds minder details te zien zijn. Ik fietste twee weken geleden dwars door Kroondomein het Loo. Óók moeilijk: op smalle, mulle zandpaadjes is het nu eenmaal handig als je je ogen op de weg richt in plaats van op de omgeving. De mogelijkheid van struinend fietsen behoeft nader onderzoek.

Goed.

Donderdagavond.

Twee keer kwamen er wat spatten uit het sponzige wolkendek. De pluizenbollensituatie was vanaf dezelfde plek niet zo idyllisch deze keer. Mijn oog viel op een paardenbloem waarvan de zaadjes een innige relatie waren aangegaan met het ijzeren hek. Die hele bloem weet niet beter of die ijzeren spijl hóórt daar.

Kijk, ik schreef deze blog eigenlijk alléén maar ter begeleiding van de foto’s die ik donderdagavond maakte. Van de schatten die ik vond, toen mijn tempo na een paar honderd meter vertraagde.

Als je alleen de tekst las – en als je nu de foto’s nog eens bekijkt, lees je misschien wel een heel ander verhaal.

Zomaar een suggestie hoor, ik heb geen beeldverhaal gecomponeerd. Maar beelden hebben altijd iets te vertellen, nietwaar?