Het is niet erg om stilletjes te gaan, dan weet niemand dat je ging, dan gaan ze je misschien niet eens missen.
De lucht is blauw en de wolken die af en toe de zon bedekken groeien uit elkaar en aan elkaar, vormen elke seconde nieuwe vormen. Lossen op, dat ook, denk ik. Maar niet voordat een deeltje van mij een deeltje van jou geworden is.
Op de gang wordt agressief een deur opengetrokken, ik wacht op de klap van het dichtslaan, maar hij komt niet. Er lopen mensen langs met lichte en met zware tred. Ik heb altijd voorkeur voor een lichte. Onopvallend, haast ongemerkt komen en gaan. Wist je dat je jezelf daar in kan oefenen? Het voelt als zweven, dus het is de moeite waard. Zware voetstappen kunnen soms zo nadreunen in mijn hoofd. Al leek het vanmorgen, toen ik het aan een ander vroeg, alsof ik van ons twee de enige was die het opviel.
De Instagramapp verwijderen is als het muten van murmelende stemmen in de achtergrond van mijn bestaan. Weg ruis. Stilte kan zo’n ding worden: ik geloof dat iedereen het nodig heeft, maar niet iedereen durft het aan. Het levert mij een hoop op en wat dat betreft ben ik nog niet uitgeleerd.
Minder scrollen, meer tijd voor andere dingen. Meer tijd voor dwalen, meer tijd voor ‘Hoe gaat het met jou?’-vragen stellen, meer tijd voor muziek, beweging, struinen, voor kaartjes sturen en voor random verhaaltjes schrijven. Tijd voor het componeren van woorden en verf.
In plaats van een algoritme dat mijn blikveld aan elkaar kneedt en de sluipende verslaving van mijn brein aan de illusie van een alsmaar refreshende verrassing: meer tijd voor onverwachte vondsten en voor verwondering over het door God gegeven leven.
“Verzamel geen schatten op de aarde (…), maar verzamel schatten in de hemel (…), want waar je schat is, daar zal ook je hart zijn.” Mattheüs 6 vers 19
