“Als mensen je zeggen dat het makkelijk is, dan liegen ze. Luister niet naar ze. Maar als je binnen blijft, als je niet over de drempel gaat — ik wil je daar graag bij helpen, hoor —, als je je ogen niet opent, niet om je heen kijkt en geen stap verzet, dan is het onmogelijk.”
Ik ben met regelmaat één brok faalangst. Schouderophalend-niet-weten-hoe. En tegelijk gaat die schouder op en neer uit een soort gelatenheid. Niet vertrouwen dat het lukt. Of eigenlijk zeker weten dat het niet lukt. En dat is killing!
Komende weken komt het er weer op aan — de laatste deadlines van de studie, examen doen. Ik vind het heel spannend. Zou het me dit keer wel lukken? Maak ik de juiste keuzes?
Ik dacht te weten wat ik wilde, maar maandag bracht een tergend lang gesprek me weer volop in twijfels. Het is misschien niet erg dat je niet altijd antwoord hebt op vragen, maar aan het eind wist ik het niet meer. Tot ik gistermiddag op de fiets zat.
Ik zag de lucht weerspiegeld in de Wetering met de immer aanwezige meerkoetjes in de luwte van de waterkant. De schaduwen van bomen die hier donkergroen waren en daar donkergrijs. Het speenkruid dat heldergele spikkels begon te verspreiden in het groen tussen het water en de weg waarop ik fietste.
Ineens wist ik het wél weer. En toen ik vanmiddag met m’n karretje met schildergerei langs de weg liep, werd het weer duidelijker. Waar ben ik al die tijd geweest? Ik moet gewoon terug naar de plek waar ik gebleven was! Letterlijk: het landschap om me heen.
Het hedendaagse platteland met kronkelende zandweggetjes, grote stallen, bossages met kirrende vogels, zonnepanelen (terwijl de zon mooier schijnt op populieren, elzen en eiken), kunstmest en meerkoetjes. Dát. Ervaren en vastleggen en delen.
En onderzoeken: wat maakt dat je je thuis kunt voelen in een landschap?
Wat denk jij?
