In het laatste avondlicht – wat wordt het alweer vroeg donker.
Wat ik vandaag van de bloemen leer is dat ze geen vragen stellen.
Dat ze zich geen zorgen maken over morgen.
Want dat doe ik wel.
Nu crisis op crisis stapelt, krimpt mijn hart ineen om de toekomst. Een donkere hand grijpt vanbinnen om zich heen.
Terwijl het droog is, bloeien er nog bloemen. We voeden de bodem van de tuin met compost en bedekken alles met houtsnippers. De houtsnippers zorgen dat de zonnestralen de aarde niet raken. We hebben nog geen water gegeven in de tuin, maar inmiddels zijn er wel tekenen van droogte te herkennen. Ik zag vanmiddag dat een paar cosmeaplanten slap beginnen te hangen.
Geef regen, Heere!
Het is niet voor het eerst dat de bloemen me wijzen op een leven in vertrouwen.
Hoe bloemen een instrument van Gods vrede zijn (lees ook de reactie van Aritha onder de blog).
Ieder blaadje is door Hem ontworpen, gemaakt en geteld.
Hij zorgt.
‘Bijbels gezien ben je rijk als je meer hebt dan wat nodig is voor je levensonderhoud.’
Hoe ben ik geworteld?
Waardoor laat ik mij voeden?
Waar verlang ik naar?
Hoe besteed ik mijn tijd?
