Het bosje dat ik in mijn hand heb, is niet om aan te zien. Zaaddozen, blaadjes die afvallen, geknakte bloemkopjes. Maar toch voelt het als een schat.

‘Zeg, mag ik een keer langskomen om foto’s te maken in jullie tuin? Het lijkt me leuk om tuinreportages te delen.’

Of zeg je dat niet zo? Als mijn oog valt op iets wat door God gemaakt is, dan zet Hij me toch stil?

Maar tóch voel je gewoon dat je op het land staat van de Terschellingers. Hún eiland.

Je hebt maar een paar honderd meter vertraging nodig.

Ik denk aan de onbekende man die mijn hart stal toen een serieuze blik in zijn guitige ogen zijn goedbedoelde waarschuwing onderstreepte: “Maar het blijft niet altijd zo!”

Was de lucht zaterdag verzadigd van kleur, vanavond klinkt de lofzang anders.